نجوم وفضا

محققان با استفاده از شبیه‌سازی رایانه‌ای موفق به حل اسرار نحوه شکل‌گیری بازوهای کهکشان مارپیچی شدند.

 حدود 70 درصد کهکشان‌های نزدیک راه شیری از نوع مارپیچی هستند و راه شیری نیز یکی از نمونه کهکشان‌های مارپیچی محسوب می‌شود که منظومه شمسی و زمین در نزدیکی یکی از بازوهای آن واقع شده‌اند؛ این بازوها از مرکز مارپیچی شکل کهکشان کشیده شده‌اند و شامل تعداد زیادی ستارگان جوان و بزرگ هستند.

ادامه مطلب...

نتایج دو مطالعه مختلف نشان می‌دهد، سفرهای فضایی باعث افزایش خطر ابتلا به سرطان روده می‌شود.

  فضانوردان در سفرهای فضایی در معرض سطوح مختلف پرتوهایی قرار می گیرند که زیانبار بودن آنها بر روی زمین اثبات شده است، اما میزان دقیق خطر این پرتوها در افزایش احتمال ابتلا به سرطان تاکنون مشخص نشده است.

ادامه مطلب...

یک عکاس نجومی آلمانی موفق به ثبت تصویر خیره‌کننده‌ای از سحابی اوریون از حیاط خانه خود شده است.

 رینولد ویتیچ این تصاویر رنگین را از رصدخانه خانه خود با استفاده از یک تلسکوپ 12 اینچی نیوتن f/4 گرفته است.

این تصویر گردابهایی از رنگهای زنده را در منطقه ستاره‌ساز سحابی به نمایش گذاشته که با انتشار گازهای اکسیژن و هیدروژن ایجاد شده‌اند.

اگرچه این تصویر بسیار تحسین‌برانگیز است اما ویتیچ اذعان کرد که این رنگها با استفاده از نرم‌افزارهای رایانه‌ای از جمله فتوشاپ و PixInsight پردازش شده‌اند.

سحابی اوریون موسوم به M42 یک سحابی پراکنده در جنوب کمربند اوریون در صورت فلکی اوریون است. این جسم سماوی 1500 سال نوری با زمین فاصله داشته و بنظر می‌رسد که 24 سال نوری گسترده باشد.

این سحابی که با چشم غیرمسلح در نزدیکی صورت فلکی اوریون قابل مشاهده است، نزدیکترین ناحیه بزرگ شکل‌گیری ستاره نزدیک به زمین بوده و از جرم 2000 برابر خورشید برخوردار است.

سحابی اوریون یکی از جذابترین سوژه‌های عکاسی در آسمان شب بوده و اطلاعات زیادی را در مورد چگونگی شکل‌گیری ستارگان از ابرهای فروپاشیده گاز و غبار ارائه داده است.

مدیر ناسا از برنامه بلند مدت فضایی برای سفر به مقاصد دوردست فضایی و عدم تکرار تجربه سفر سرنشین دار به ماه خبر داد.

  فرود فضاپیمای آپولو 11 و قدم نهادن «نیل آرمسترانگ» بر سطح ماه در جولای 1969 میلادی، آغاز برنامه سفر سرنشین دار آمریکا به ماه محسوب می شود که تا سال 1972 و با پنج مأموریت موفق دیگر ادامه پیدا کرد.

ادامه مطلب...

ستاره‌شناسان اروپایی تصویری از یک ستاره در حال مرگ را مخابره کرده‌اند که در حال به نمایش‌گذاشتن نور و رنگ خود است.

 این ستاره سه هزار و 300 سال نوری از زمین فاصله دارد.

این تصویر که توسط «تلسکوپ خیلی بزرگ» متعلق به «رصدخانه جنوبی اروپا» در شیلی رصد شده است، یک ابر سبزرنگ درخشان از گاز موسوم به «سحابی سیاره‌ای» را نمایش می‌دهد.

این سحابی بخشی از پایان چرخه حیات تمامی ستارگان به اندازه خورشید یا بزرگ‌تر است.

آن‌چه مشاهده می‌شود یک ستاره کهنسال است که خودش را در درون فضا منفجر کرده و هم‌اکنون توسط حباب عظیمی از گاز درخشان محاصره شده است.

گفته می‌شود خورشید نیز در چند میلیارد سال آینده چنین رفتاری را از خود بروز خواهد داد.

اکسیژن رنگ سبز را به این حباب گازی اعطا کرده، در حالی که درخشش آبی-سفید در کنار ابر سبز، مرکز بسیار داغ ستاره است که به تدریج خنک می‌شود و می‌میرد.

ستاره در حال مرگ نخستین بار در اواخر قرن نوزدهم رصد شد و تصویر جدید در واقع، از شیئی ارائه شده که کمتر مطالعه شده است.

آزمایشات انجام شده توسط کاوشگر کنجکاوی ناسا نشان داده که سیاره مریخ زمانی از جو برخوردار بوده است.

 به گزارش ایسنا، یک لایه نازک از دی‌اکسید کربن که امروزه اطراف مریخ را پوشانده، باقی مانده چیزی است که زمانی شبیه به جو متراکم زمین بوده است.

 بر اساس گزارشی که روز گذشته در نشست مجمع عمومی اتحادیه علوم زمین اروپا 2013 در وین اعلام شد، تا 90 درصد جو مریخ در چهار میلیارد سال گذشته در فرآیندی که سطح این سیاره را از یک مکان گرم و معتدل به یک بیابان سرد تبدیل کرده، در فضا پراکنده شده است.

ادامه مطلب...

به گزارش خبرگزاری مهر، این رصدخانه فضایی که "ماهواره رصد گذر سیارات خارج از منظومه شمسی"(TESS)  نام دارد قرار است در سال 2017 به فضا پرتاب شود.

این پروژه به سرپرستی "جورج ریکر" که پژوهشگر ارشد موسسه کاولی MIT در تحقیقات فضا و اخترفیزیک است، از آرایه ای از دوربین های میدان باز برای اجرای یک بررسی در تمامی آسمان استفاده خواهد کرد تا گذر سیارات خارج از منظومه شمسی را رصد کند.

این سیارات شامل سیاراتی به اندازه زمین تا سیارات غول پیکر گازی می شوند که در مداری به دور درخشان ترین ستاره ها در نزدیکی خورشید ما می گردند.

ماهواره (TESS) نخستین بررسی گذر فضایی را در تمامی آسمان انجام خواهد داد و در ماموریت خود 400 برابر هر ماموریت دیگری آسمان را پوشش می دهد.

این کاوشگر خواهد توانست هزاران سیاره جدید را در نزدیکی منظومه خورشیدی ما بیابد و تمرکز خاص بر روی سیاراتی دارد که از نظر اندازه با زمین قابل مقایسه اند.

دانشمندان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل توانسته‌اند دورترین انفجار ستاره‌ای عظیم را شناسایی کنند که می‌تواند به دانشمندان در درک بهتر از ذات جهان کمک کند.

به گزارش ایسنا، ابرنواختر UDS10Wil بیش از 10 میلیارد سال پیش بوجود آمده و نور این انفجار عظیم بیش از 10 میلیارد سال طول کشیده تا به زمین برسد.

این انفجار ستاره‌ای عظیم یک ابرنواختر گونه Ia بوده که به دانشمندان در درک چگونگی گسترش جهان در طول زمان کمک می‌کند.

مقامات ناسا در بیانیه‌ای اعلام کردند که UDS10Wil تنها چهار درصد دورتر از دورترین ابرنواختر کشف شده قبلی توسط تلسکوپ هابل است. اما در هر صورت این جسم 350 میلیون سال دورتر از تمام انفجارات ستاره‌ای شناخته شده تا کنون است.

با درک زمان آغاز انفجار ستارگان بزرگ، دانشمندان می‌توانند به فهم جدیدی در مورد سرعت دستیابی جهان به عناصر لازم برای ایجاد سیارات و دیگر اجسام کیهانی دست یابند.

این پژوهش همچنین می‌تواند با پژوهشهای دیگر که به بررسی عوامل ایجاد کننده این انفجارهای عظیم می‌پردازند، مشارکت کند که از زمان کشف ابرنواخترهای گونه Ia ذهن دانشمندان را درگیر نگهداشته است.

تلسکوپ هابل در سال 1990 به فضا پرتاب شد. انتظار می‌رود که این تلسکوپ بتواند تا حدود پنج سال دیگر به کار خود ادامه دهد و جایگزین آن «جیمز وب» قرار است در سال 2018 به فضا پرتاب شود.

این پژوهش در مجله Astrophysical منتشر شده است.

یک دانشمند آمریکایی در اقدامی جالب نسخه شبیه‌سازی شده خود از صدای انفجار بزرگ را با داده‌های دقیق جدید بدست آمده از کاوشگر فضایی چندین میلیون دلاری، ترکیب کرده است.

به گزارش ایسنا، اطلاعات بازگشتی از تلسکوپ فضایی پلانک سازمان فضایی اروپا تا کنون به فیزیکدانان زیادی در تجدیدنظر برآوردهای آنها از سن جهان کمک کرده و اکنون یک استاد دانشگاه واشنگتن از این داده‌ها برای ایجاد بازگردانی ارتقا یافته و وضوح بالا از صدای توسعه اولیه جهان در بیش از 13 میلیارد سال قبل استفاده کرده است.

جان کریمر 10 سال پیش ابتدا یک نسخه صوتی از انفجار بزرگ را با استفاده از اطلاعات ابزار ناهمسانگردی ریزموج ویلکینسون ناسا ساخته بود. وی اکنون از خوانش‌های باکیفیت بهتر پلانک برای ساخت یک بازگردانی جدید استفاده کرده است.

این فیزیکدان از تحلیل‌های ماموریت پلانک در مورد تابش زمینه کیهانی که شامل تابش‌های حدود 400 هزار سال پس از آغاز جهان بوده، استفاده کرده است که تغییرات دمایی تابش زمینه کیهانی را به اجزای فرکانس زاویه‌ای یا چندقطبی تغییر می‌دهد.

به گفته کریمر، فرکانس‌های واقعی انفجار بزرگ بسیار پایین‌تر از آن بودند که با گوش انسان شنیده شوند از این رو وی آنها را با ضریب بسیار بالایی برای شبیه‌سازی خود بالا برده که اولین 760 هزار سال جهان را نمایش می‌دهد.

ماه گذشته سازمان فضایی اروپا از یک پرتره از جهان نوزاد بر اساس داده‌های 15.5 ماه اول تلسکوپ فضایی پلانک رونمایی کرده بود.

این داده‌ها همچنین ارزش جدیدی را برای سرعت انبساط جهان در امروز ایجاد کرده و نشان داد که سن دقیقتر جهان 13.82 میلیارد سال است که 80 میلیون سال پیرتر از داده‌های پیشین محسوب می‌شود.