نجوم وفضا

در حالی که شش سال تا زمان پرتاب تلسکوپ فضایی «جیمز وب» (JWST) آمریکا باقی است، منجمان و مهندسان طراحی تلسکوپ بعدی ایالات متحده را هم آغاز کرده‌اند.

 تلسکوپ فضایی جدید موسوم به ATLAST قادر خواهد بود جو و سطح سیارات فراخورشیدی واقع در فاصله 200 سال نوری از زمین را تشریح کند.

این تلسکوپ دهانه‌ ای 16 متری دارد و در نتیجه وضوح زاویه‌یی آن پنج تا 10 برابر بهتر از تلسکوپ «جیمز وب» و حد حساسیت آن دو هزار برابر بهتر از هابل است.

هدف از طراحی و ساخت این تلسکوپ نه تنها جست‌وجوی سیارات فراخورشیدی بلکه اندازه‌گیری جو و سطوح آن‌ها عنوان شده است.

این فناوری به مواد و فرایندهای جدیدی مانند کربید سیلیکون، آینه‌های راه راه نانولمینت - موج‌دار به همراه پیشرفت‌هایی در کنترل جبهه موج حلقه بسته اپتیک‌های فعال و ابزار پرتاب بسیار بزرگ مجهز است.

این مشخصه‌ها در صورتی که پیشرفت فناوری آن مطابق برنامه ادامه یابد، مفهوم ATLAST را برای بازه زمانی 2020 قابل دستیابی می‌کند.

تاریخ برنامه‌ریزی شده پرتاب این تلسکوپ بین 2025 و 2032 اعلام شده و گفته می‌شود در مداری نزدیک زمین جای می‌گیرد. این موضوع امکان انجام ماموریت‌های مکرر خدماتی را به مدت 20 سال فراهم خواهد کرد.

دانشمندان می‌گویند که هستی بیش از 13 میلیارد سال عمر دارد و پیمودن پهنای آن 186 میلیارد سال نوری زمان می‌برد.

تصاویری که در زیر می‌بینید مجموعه‌ای از اجرام آسمانی است که در با تمام وسعت خود در هر عکس نسبت به عکس قبل تبدیل به نقطه‌ای می‌شود و ذره‌ای بیش نیست. حال ما کجای این دنیا هستیم؟

 

ادامه مطلب...

بر اساس اعلام ناسا برجستگی های مرکز این دهانه پیچیده به گونه ای شکل گرفته که مانند یک صورت خندان به نظر می رسد.

مهندسان ناسا این تصویر را با شفافیت بیش از 200 متر / پیکسل ایجاد کرده و امکان درشت نمایی این منطقه کوچک را فراهم ساخته اند.

ادامه مطلب...

گروهی از دانشمندان، محققان و عکاسان نجوم جهان در طرح انتخاب برترین تصاویر فضایی شرکت کردند.

به گزارش ایسنا، «برایان اشمیت» برنده جایزه نوبل فیزیک 2011 میلادی، «جیل تارتر» بنیانگذار موسسه جست‌وجوی هوش فرازمینی (SETI) و «جان متر» محقق ارشد تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا، از جمله افرادی بودند که در طرح انتخاب برترین تصاویر فضایی شرکت کردند.

ادامه مطلب...

دانشمندان با استفاده از رادیو تلسکوپ بزرگ ناسا تصاویر راداری از سیارکی تهیه کردند که صبح دیروز- دوشنبه- در نزدیک ترین فاصله از کنار زمین گذشت.

آزمایشگاه جت پیشرانش ناسا در کالیفرنیا اعلام کرد:  تصاویر این سیارک که   2007 PA8نام دارد و عرض آن حدود یک مایل بود زمانی که در نزدیک ترین فاصله به زمین قرار داشت توسط  آنتن "شبکه اعماق فضا 230 فوتی" در گلداستون، گرفته شد.

تصاویر نشان می دهد  این سنگ فضایی که شکل نامنظمی دارد و احتمالا دهانه هایی بر روی آن هست ، بسیار آرام  و احتمالا یک بار در هر سه تا چهار روز می چرخد.

در نزدیک ترین فاصله ، این سیارک فقط چهار میلیون مایل از زمین فاصله داشت یعنی 17 برابر فاصله زمین و ماه.

عبور این سیارک از نزدیک ترین فاصله به زمین صورت گرفت و دستکم 200 سال دیگر طول می کشد تا دوباره چنین عبوری برای این سیارک انجام شود.

برنامه ناسا برای رصد اجرامی که از نزدیکی زمین می گذرند به دنبال اجرامی مانند سیارک 2007 PA8می گردد و مدار آنها را بررسی می کند تا دریابد آیا این اجرام برای زمین خطری دارند یا خیر.

 فضانوردانی که دوره طولانی در جاذبه کم به سر می‌برند،‌ تغییرات فیزیولوژیکی را در بدن خود تجربه می‌کنند. وقتی به زمین برمی‌گردند،‌ گاه از ساده‌ترین اعمال فیزیکی ناتوانند و باید دوباره با زندگی زمینی سازگار شوند.

ادامه مطلب...

مریخ نورد کنجکاوی در نخستین مرحله آنالیز جو سیاره سرخ با هدف کشف علت از بین رفتن جو اصلی این سیاره، تاکنون موفق به کشف گاز متان نشده است.

 موجودات زنده بیش از 90 درصد متان موجود در جو زمین را تولید می‌کنند و دانشمندان امیدوار به یافتن نشانه‌هایی از وجود این گاز در سیاره سرخ بعنوان نشانه‌ای از حیات هستند.

مریخ نورد کنجکاوی که هم اکنون در منطقه «راکنست» در نزدیکی دهانه گیل حضور دارد، با استفاده از ابراز مخصوص برای نخستین بار جو سیاره سرخ را مورد آنالیز دقیق قرار داده است.

نخستین مرحله جستجو برای یافتن نشانه‌هایی از گاز متان با استفاده از طیف سنج لیزری (TLS) درون ابزار آنالیز نمونه در مریخ (SAM) کنجکاوی انجام شد.

بر اساس اعلام آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا (JPL) در نخستین مرحله از تجزیه و تحلیل جو مریخ توسط ابزار SAM هیچ نشانه ای از وجود متان تاکنون بدست نیامده است.

ابزار علمی مختلفی بر روی مریخ نورد تعبیه شده است، اما ابراز SAM‌ قلب کنجکاوی محسوب می شود که حدود نیمی از وزن آن را در بر می‌گیرد و محققان امیدوارند که در ادامه تحقیقات بتوانند با کمک این ابزار، نشانه‌های احتمالی حیات بر سطح مریخ را بیابند.

جو فعلی مریخ 100 برابر نازک تر از جو زمین است و درک رویدادی که باعث از بین رفتن جو اصلی سیاره سرخ شده است، می تواند به دانشمندان در خصوص احتمال وجود حیات و قابل سکونت بودن مریخ کمک کند.

یک محیط کاملا متفاوت با جوی ضخیم‌تر و منابع گسترده آب از جمله فرضیه‌هایی است که در خصوص گذشته باستانی مریخ مطرح شده است.

ناسا قصد دارد در مأموریت MAVEN در سال 2014 میلادی، تخریب جو بالای سیاره سرخ را مورد بررسی دقیق قرار دهد.

رکورد طولانی ترین پیاده روی فضایی به «آناتولی سولوویف»، فضانورد روس اختصاص دارد که در قالب 16 مأموریت حدود 82 ساعت خارج از ایستگاه فضایی پیاده روی کرده است.

  خروج فضانوردان از ایستگاه فضایی بین المللی، «پیاده روی فضایی» نامیده می شود. کلمه EVA نیز که گاهی به جای واژه پیاده روی فضایی استفاده می شود، مخفف «فعالیت فضایی اضافی» است.

ادامه مطلب...

یکی از نزدیک‌ترین کهکشان‌ها به راه شیری متهم اصلی سرقت ستارگان از کهکشان همسایه معرفی شده است.

 محققان نجوم با استفاده از روش‌های شبیه سازی موفق به کشف سرقت ستارگان توسط کهکشان «ابر ماژلانی بزرگ» (LMC) از کهکشان همسایه خود، «ابر ماژلانی کوچک» (SMC)‌ شدند.

محققان در جستجو برای یافتن اجرام پرجرم و فشرده هاله کهکشان (MACHOs) و بررسی حضور آنها در ترکیب اصلی ماده تاریک، موفق به شناسایی یک «کهکشان سارق» شدند.

«آوی لوب» از محققان مرکز فیزک نجومی هاروارد- سیمپسونیان تأکید می‌کند: در زمان بررسی «ابر ماژلانی بزرگ» و جستجو برای مشاهده MACHOs درون کهکشان راه شیری، دنباله‌ای از ستارگان در حال جدا شدن از «ابر ماژلانی کوچک» در اثر پدیده «میکرولنزیک گرانشی» رویت شدند.

«گورتینا بسلا» نویسنده ارشد تحقیق و از محققان دانشگاه کلمبیا خاطرنشان کرد: این مطالعه به درک بهتر نحوه تکامل ابر ماژلانی بزرگ و کوچک کمک کرد؛ همچنین می‌توان ایده تشکیل شدن ماده تاریک با اجرام پرجرم و فشرده هاله کهکشان (MACHOs) را نیز رد کرد.

محققان در حال جستجو برای کشف شواهد جدیدی از این ستارگان سرقت شده در پل گازی مابین ابرهای ماژلانی بزرگ و کوچک هستند.

نتایج این مطالعه بصورت آنلاین در مجله Royal Astronomical Society (انجمن سلطنتی نجوم) منتشر شده است.

گرچه پرواز 108 دقیقه‌ای یوری گاگارین به عنوان گام نخست در باز کردن دروازه‌های فضا به روی بشر اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد، اما این سفر نمی‌توانست اثرات ناخوشایند زیادی بر بدن وی بگذارد؛ زیرا مدت اقامت وی در حالت بی‌وزنی نسبت به پروازهایی که بعدا در بعضی سفرهای فضایی و ایستگاه‌های مداری صورت گرفت قابل مقایسه نیست.

ادامه مطلب...