هفته قبل ناسا فضاپیمای استارداست، یکی از فضاپیماهای خود را به عمد نابود کرد تا از تجربیات به دست آمده طی این مانور، برای بهبود طراحی ماموریت های فضایی آینده استفاده کند.
پنج‌شنبه هفته قبل، ناسا طی آزمایشی که برای کمک به مهندسان برای طرح‌ریزی ماموریت‌های فضایی آینده برنامه‌ریزی شده بود، فضاپیمای استاداست را با سوزاندن آخرین ذخیره سوخت آن عمدا نابود کرد.
هفته آینده نوع بشر وارد مرحله بدهکاری زیستی خود خواهد شد. بر اساس مطالعات، بشر در 9 ماه گذشته منابع طبیعی زیادی را بیشتر از آنچه که زمین در یک سال بتواند تولید کند، مصرف کرده است.
به عبارت دیگر غالب ترین گونه تاریخ زمین در حال زندگی فراتر از مرزهای تحمل زمین است، در حال نابودی خانه ای که در آن زندگی می کند.
با توجه به سرعت کنونی مصرف، نوع بشر تا سال 2030 نیازمند سیاره دومی برای تأمین نیازها و جذب زباله هایش است.
پرتاب ماهواره ارتباطاتی چین به فضا
آخرین محاسبات دانشمندان برای آینده سفرهای میانستارهای حاکی از آن است که فرستادن فضاپیمایی بی‌سرنشین به نزدیک‌ترین ستاره یعنی آلفاقنطورس، در بهترین حالت نیازمند 10 برابر انرژی مصرفی یک سال زمین است.
استاد دانشگاه پرینستون و نایب‌رئیس کمیته فیزیک و اخترشناسی شورای ملی پژوهش ایالات متحده از اهمیت اخترشناسی و لزوم تخصیص بودجه کلان به این حوزه علی‌رغم دستاوردهای نه چندان ملموسش برای جامعه سخن می‌گوید.
سوالات کلیدی برای دهه آتی قطعا شامل تعیین طبیعت ماده تاریک هم خواهد بود که در همه جای جهان وجود دارد؛ شرمندگی بزرگی خواهد بود اگر وجود ماده تاریک در عرض 40 سال بعد از مطرح شدن آن به اثبات نرسد.
برخی از مردم طبیعت انرژی تاریک را به عنوان بزرگ‌ترین معمای بنیادین پیش روی اخترشناسی می‌دانند. دیگران می‌خواهند بدانند که چگونه گاز و غبار رقیق به ستارگان و سیارات پرچگال تبدیل می‌شود و چه تعداد از سیارات زمین‌مانند (و قابل سکونت) در کهکشان وجود دارد. شاید بتوان پاسخ به تمام این پرسش‌ها را تا سال 2020 یافت، ولی جامعه اخترشناسی باید تصمیم بگیرد که اولویت با کدام است.
اولویت‌بندی کار ساده‌ای نخواهد بود. فناوری‌های آینده ناچار پیچیده‌تر و گران‌تر خواهند بود. اخترشناسی زمینی به یک علم بزرگ تبدیل شده و اخترشناسی فضایی نیز سخت تلاش می‌کند تا بین خلاقیت و هزینه‌ها تعادل برقرار کند. در نتیجه بودجه عملیاتی برای تلسکوپهای فعلیریال پروژه‌های ساخت تلسکوپهای آتی را محدود کرده است. علاوه بر آن، هزینه‌های چرخه عمر تلسکوپ فضایی جیمز وب که قرار است در سال 2014 / 1393 به فضا پرتاب شود، سبب شده و می‌شود که بودجه ماموریت‌های اخترفیزیکی چالاک‌تر و ارزان‌تر باز هم کمتر شود.
برای این که ایالات متحده به یک استراتژی جذاب و جامع برسد تا در یک دهه آینده آن چه را که در دهه گذشته وعده‌اش را داده است، به دست بیاورد، ممیزی ده ساله خود را در اخترشناسی آغاز کرده است که پیش از پایان سال 2010 تکمیل خواهد شد. اخترشناسان کوهی از کاغذهای سفید عمومی را پر کردند که به موارد علمی و مهندسی برای ماموریت‌ها و تسهیلاتی در آن پرداخته شده که هزینه آنها در مجموع شاید بیش از 70 میلیارد دلار امریکا باشد.
این حداقل چهار یا پنج برابر بیشتر از بودجه محتمل برای ابتکارهای جدید در یک دهه آینده است. از این رو، کمیته ممیزی مسئولیت یافتن تعادل صحیح بین پروژه‌های بزرگ و کوچک و ترکیب مناسب رصدخانه‌های زمینی و مداری را نیز بر عهده دارد. این هم‌چنین باید هماهنگی بین تلسکوپهای عمومی و خصوصی را نیز برقرار کند که یک ویژگی انحصاری اخترشناسی امریکایی است و به علاوه ترکیب بهینه ابزارهای این تلسکوپ‌ها را نیز باید تعیین کند.
این دوران طلایی اخترشناسی است. ظرفیت برای آغاز کشفیات جدید خیلی زیاد است، ولی حتی برای واقعیت بخشیدن به بخشی از آن، پول و مهارت قابل توجهی مورد نیاز خواهد بود. آیا نوع بشر در آستانه درکی جامع از جهان متوقف خواهد شد؟ تصمیم‌سازی‌های یک یا دو سال آینده جواب این پرسش را خواهند داد.
نایب‌رئیس کمیته فیزیک و اخترشناسی شورای ملی پژوهش ایالات متحده
نیچر، شماره 7276 - ترجمه: مجید جویا
یک معلم علوم با کنار هم قرار دادن تصاویر ثبت شده ایستگاه فضایی بین‌المللی، تور زمین‌گردی60 ثانیه‌ای از زیبایی‌های بخشهایی از زمین را از منظر این مدارگرد ترتیب داده است.
«جیمز دریک» با در کنار هم قرار دادن تصاویری که ایستگاه فضایی از ارتفاع 354 کیلومتری زمین به ثبت رسانده، فیلم یک دقیقه‌ای ساخته و در اینترنت قرار داده است.
این ویدئو، از 600 تصویر قابل دسترس فضانوردان عکاس به وجود آمده و همگان را به دیدن مناظر زیبایی از زمین شامل آمریکای شمالی و جنوبی دعوت می‌کند.
مدارگرد کاسینی در تازه‌ترین تصاویر ارسالی از منظومه زحل، این نمای زیبا را از حلقههای باریک زحل در برابر تیتان، بزرگ‌ترین قمر این سیاره ارسال کرده است.
تیتان، دومین قمر بزرگ منظومه شمسی و تنها قمری است که جو غلیظی به دور خود دارد. ضخامت جو این قمر به 600 کیلومتر می‌رسد و بیشتر آن از نیتروژن تشکیل شده، هرچند که نشانه‌هایی از مواد آلی مانند متان در آن مشاهده می‌شود. در تیتان، چرخه اقلیمی متان همانند چرخه اقلیمی آب روی زمین وجود دارد و همین، باعث بارندگی و پیدایش دریاچه‌های فصلی متان در سطح این قمر طی تابستان می‌شود.
شایان ذکر است جو تیتان بسیار غلیظ است، طوری‌که نمی‌توان سطح این قمر را از ورای ابرها مشاهده کرد. ساختارهای تیره‌رنگی که در اینجا می‌بینید، مربوط به لایه‌های ابر در جو این قمر است.
همان‌طور که این تصویر نشان می‌دهد، ضخامت حلقههای زحل بسیار اندک است. این حلقه‌ها از سنگ‌های ریز و درشت یخی ساخته شده‌اند و باورتان بشود یا نه، ضخامت آنها بیشتر از 200 متر نیست!
به غیر از قمرهای بزرگ که شکلی کروی دارند؛ اغلب قمرها شکل مشخصی ندارند؛ اما شکل و مدار چند قمر عجیب، شباهت بسیار زیادی به بشقاب‌پرنده‌های خیالی دارد و پدید آمدن آنها جزو عجایب منظومه خورشیدی است
