نجوم وفضا

مدارگرد کاسینی در تازه‌ترین تصاویر ارسالی از منظومه زحل، این نمای زیبا را از حلقه‌های باریک زحل در برابر تیتان، بزرگ‌ترین قمر این سیاره ارسال کرده است.

تیتان، دومین قمر بزرگ منظومه شمسی و تنها قمری است که جو غلیظی به دور خود دارد. ضخامت جو این قمر به 600 کیلومتر می‌رسد و بیشتر آن از نیتروژن تشکیل شده، هرچند که نشانه‌هایی از مواد آلی مانند متان در آن مشاهده می‌شود. در تیتان، چرخه اقلیمی متان همانند چرخه اقلیمی آب روی زمین وجود دارد و همین، باعث بارندگی و پیدایش دریاچه‌های فصلی متان در سطح این قمر طی تابستان می‌شود.

شایان ذکر است جو تیتان بسیار غلیظ است، طوری‌که نمی‌توان سطح این قمر را از ورای ابرها مشاهده کرد. ساختارهای تیره‌رنگی که در اینجا می‌بینید، مربوط به لایه‌های ابر در جو این قمر است. 

همان‌طور که این تصویر نشان می‌دهد، ضخامت حلقه‌های زحل بسیار اندک است. این حلقه‌ها از سنگ‌های ریز و درشت یخی ساخته شده‌اند و باورتان بشود یا نه، ضخامت آن‌ها بیش‌تر از 200 متر نیست!

در تازه‌ترین توضیح برای شکل‌گیری حلقه‌های زیبا و اسرارآمیز سیاره زحل، دانشمندان حدس زده‌اند که میلیاردها سال پیش، قمری یخی به اندازه تیتان با این سیاره برخورد کرده و حلقه‌ها را به وجود آورده است.

 سال‌هاست که منشا شکل‌گیری حلقه‌های زحل ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده است. تا کنون نظریات متعددی برای توضیح چگونگی شکل‌گیری آن‌ها مطرح شده، اما در آنها تناقضاتی نیز به چشم می‌خورد.

ادامه مطلب...

 فضاپیمای کاسینی پس از هفت سال گردش در اطراف سیاره زحل، این نمای نزدیک را از هایپریون، یکی از عجیب‌ترین 62 قمر این منظومه سیاره‌ای ارسال کرده که شبیه به سنگ‌پا به‌نظر می‌رسد.

این تصویر که از فاصله 25هزار کیلومتری این قمر عجیب گرفته شده،بخش جدیدی از سطح این قمر اسفنجی را ثبت کرده است.

هایپریون (Hyperion) پس از پروتئوس (قمر نپتون) غیرعادی‌ترین قمر منظومه شمسی است. این سیاره شکلی نامتقارن دارد و دوران وضعی و انتقالی نامنظم دارد و به همین دلیل، دانشمندان هنوز به راز سطح اسفنجی این قمر پی نبرده‌اند.

تلسکوپ فضایی هابل در تازه‌ترین دستاورد خود، نمایی جالب از صدهاهزار ستاره نزدیک به یکدیگر را در خوشه ستاره‌ای کروی ان.جی.سی7006 ثبت کرده که 135هزار سال‌نوری از زمین فاصله دارد.

به گزارش نشنال‌جئوگرافیک، خوشه‌های ستاره‌ای کروی در هاله اطراف کهکشان واقع شده‌اند و همزمان با اولین بخش‌های کهکشان شکل گرفته‌اند. هم‌اکنون پیرترین ستارگان کهکشان را می‌توان در این خوشه‌های ستاره‌ای پیدا کرد.

خوشه ستاره‌ای ان.جی.سی 7006 در صورت فلکی دلفین واقع شده و 135هزار سال‌نوری از زمین فاصله دارد. این فاصله 5 برابر فاصله خورشید تا مرکز کهکشان راه شیری است. برای مشاهده عکس بزرگ، اینجا را کلیک کنید.

 فضاپیمای کاسینی در یکی از بی‌نظیرترین تصاویر ماموریت هفت ساله خود، ژانوس، پاندورا، انسلادوس، ره‌آ و میماس، پنج قمر سیاره زحل را در زمینه حلقه‌های زیبای این سیاره به تصویر کشیده است.

به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی گروه تصویربرداری فضاپیمای کاسینی، در این تصویر، ژانوس ( Janus ) با 179 کیلومتر قطر دورترین قمر در چپ است، پاندورا (Pandora) با قطر 80 کیلومتر در مرکز تصویر بین حلقه‌های A و F حرکت می‌کند. انسلادوس 504 کیلومتری درخشان (Enceladus) با آن فواره‌های آب نمکش در بالاتر از مرکز تصویر دیده می‌شود. ره‌آ (Rea)، دومین قمر بزرگ منظومه زحل که 1528 کیلومتر قطر دارد، در گوشه راست تصویر نصف شده و میماس (Mimas) با 396 کیلومتر قطر، پشت ره‌آ دیده می‌شود.

در زمان عکس‌برداری این تصویر که 29 جولای 2011 / 7 مرداد 1390 گرفته شده، ره‌آ با 1.1 میلیون کیلومتر، نزدیک‌ترین قمر به کاسینی بود. حلقه‌های زحل پشت ره آ و میماس واقع شده بودند و انسلادوس با 1.8 میلیون کیلومتر، دورترین قمر نسبت به کاسینی بود. با این حساب، هر نقطه روی عکس قمر ره‌آ متناظر با دایره‌ای به قطر 7 کیلومتر و هر نقطه روی تصویر انسلادوس متناظر با قطر 11 کیلومتر است.

برای مشاهده عکس بزرگ، اینجا را کلیک کنید.

ادامه مطلب...

ناسا اخیرا از برنامه یک موشک غول‌پیکر پرده‌برداری کرده که در آینده خواهد توانست فضانوردان را به ماموریت‌های فضای عمیق به یک سیارک، سیاره یا ماه منتقل کند.

 به گفته مقامات ناسا، این نسل بعدی فضاپیما قرار است قویترین موشک ساخته‌ شده تاکنون با قابلیت انتقال فضانوردان به مقاصد دورتر از پیش باشد.

ناسا قصد دارد از «سیستم پرتاب فضایی» (SLS) جدید برای ارتقای تعدادی از قابلیت‌های پرتابی از انتقال ابتدایی 70 تن مواد به فضا تا ارتقای آن به 130 تن استفاده کند. این رانش بین 10 تا 20 درصد بیشتر ازموشک‌های ساترن پنج بوده که برای پرتاب ماموریت‌های ماه آپولو در اواخر دهه 1960 و اوائل دهه 1970 استفاده می‌شد.

ادامه مطلب...

کارشناسان مداری گزارش کرده‌اند که ماهواره تحقیقاتی جو بالای ناسا قرار است زودتر از تاریخ پیش‌بینی شده و تا یک هفته آینده بر زمین سقوط کند.

 ناسا پیش از این تاریخ سقوط این جسم شش و نیم تنی معیوب را در اواخر سپتامبر و اوایل اکتبر پیش‌بینی کرده بود، اما اکنون این زمان به 23 تا 25 سپتامبر کاهش یافته است.

ادامه مطلب...

ستاره‌شناسان آمریکایی می‌گویند: کشف سیاه چاله‌های بزرگ در کهکشان‌های کوچک نشان می‌دهد که این سیاه‌چاله‌ها در دوران اولیه تکامل کهکشان‌ها شکل گرفته‌اند.

 پژهشگران دانشگاه کالیفرنیا تاکید دارند تمامی کهکشان‌های بزرگ دارای سیاه چاله‌های بزرگ هستند، اما سیاه چاله‌های فعال به ندرت در کهکشان‌های کوچک موسوم به «Dwarf» دیده شده‌اند.

هر چند همواره تصور می‌شد که حفره‌های سیاه بزرگ تنها در کهکشان‌های بزرگ شکل می‌گیرند، اما تحقیقات در این مورد نشان داد حتی کهکشان‌هایی با جرم کم دارای سیاه چاله بزرگ هستند، زیرا این کهکشان‌ها دارای مقادیر قابل توجهی گاز هستند که از آنها برای شکل‌گیری ستارگان و تغذیه سیاه چاله‌ها استفاده می‌کنند.

دانشمندان اخترشناس آمریکایی، سیاره ای با دو خورشید در خارج از منظومه شمسی کشف کردند.
 به نقل از خبرگزاری فرانسه ، این سیاره که به دور دو ستاره نورانی می گردد و در روز دو بار طلوع و غروب خورشیدهای خود را تجربه می کند، «کپلر شانزده - بی» نامگذاری شده است.

این سیاره در فاصله دویست سال نوری از کره زمین قرار دارد. هر سال نوری نه هزار و پانصد میلیارد کیلومتر است.

دانشمندان می گویند پیش از این، بشر سیاره ای با دو خورشید را فقط در فیلم سینمایی علمی تخیلی «جنگ ستارگان» به تصویر کشیده بود که سطح آن از بیابان های گرم بی آب و علف پوشیده شده بود ولی سیاره «کپلر شانزده - بی» بر خلاف سیاره تخیلی آن فیلم، بسیار سرد و گازی شکل است و وجود حیات بر روی آن کاملا منتفی است.

به گفته اخترشناسان، جرم سیاره «کپلر شانزده بی» یک سوم جرم سیاره مشتری و اندازه آن نزدیک به سیاره زحل است.

این سیاره طی دویست و بیست و نه روز، یک دور کامل به دور دو خورشید خود می گردد. فاصله این سیاره با خورشیدهایش حدود یکصد و چهار میلیون و ششصد هزار کیلومتر است.

دو خورشید این سیاره، از خورشید منظومه شمسی کوچکتر و بسیار سردتر هستند و همین امر باعث شده است تا دمای کپلر شانزده بی به منفی هفتاد و سه تا منفی یکصد و یک درجه سانتی گراد برسد.

این سیاره به این سبب که با کمک تلسکوپ «کپلر» شناسایی شده، همان نام را به خود گرفته است.