سایت اسپیس در آستانه آغاز سال جدید میلادی، گلچینی از بهترین تصاویر فضایی منتشر شده در سال 2012 میلادی را انتخاب کرده است. تلسکوپ های فضایی، رصدخانه های سراسر دنیا و ماهواره های فضایی، هزاران تصویر از زیبایی کهکشان‌های دوردست و عظمت کائنات تهیه کرده‌اند.
 |
|
|
تصویر مرمر آبی ناسا از زیبایی های سیاره زمین |
|
زباله‌های فضایی روزبه‌روز زیادتر شده و نگرانی‌ها در مورد این عوامل مخرب فضایی هم رو به افزایش گذاشته است.
در چنین اوضاعی اصلا تعجب‌آور نیست که کمپانی‌های بزرگ هوا فضا بی صبرانه منتظر سود بردن از عقد قراردادهایی برای جمع‌آوری زباله‌های فضایی باشند.
با افزایش پسماندهای فضایی انتظار می‌رود تصادف بین آنها افزایش پیدا کند تا اینکه وارد مرحله تصادفات زنجیره‌ای شوند.
هیچ کس نمی‌داند چه زمانی زنجیره تصادمات پسماندهای فضایی آغاز خواهد شد، اما همگی اذعان دارند این مساله قطعا اتفاق خواهد افتاد.
این موضوع وقتی حیاتی‌تر می‌شود که بدانیم برخی پسماندهای فضایی در درجه خطرناک قرار دارند مثل باتری‌ها، مخازن نیمه پرسوخت یا حتی رآکتورهای کوچک هسته‌ای.
در حال حاضر چند صد ماهواره فعال در مدار نزدیک زمین وجود دارد که هر لحظه می‌توانند با زباله‌های باقیمانده و خطرناک برخورد کنند.
پرتوهای کیهانی‌دارای انرژی غیرقابل تصوری هستند. این انرژی ناشی از سرعت بسیار زیاد جرم کوچکی است که انرژی جنبشی فوق‌العاده زیادی دارد.
به گفته برخی محققان، این انرژی با توپ تنیسی قابل مقایسه است که با سرعتی باور نکردنی بیش از 100 تا 150 کیلومتر بر ساعت حرکت می‌کند.
دانشمندان همواره از این موضوع شگفت‌زده بودند که چگونه این ذرات می‌توانند به این سطح بالای انرژی برسند. خوشبختانه جو زمین، محافظ خوبی برای جلوگیری از برخورد این ذرات با سطح زمین است، اما بی‌شک این ذرات در خارج از جو می‌توانند یک تهدید جدی محسوب شوند.
به این ترتیب علاوه بر مشکلات بی‌وزنی که به دنبال قرار گرفتن در فضا برای فضانوردان ایجاد می‌شود، چالش‌های دیگری مانند تاثیر تشعشعات فضایی روی بدن آنها همواره سلامت این افراد را تهدید می‌کند.
زمستان امسال نیز برخلاف تصور خیلی‌ها فرا رسید و ما هنوز نفس می‌کشیم. سال جدید میلادی آغاز شده و در یکی از تقویم‌های مایاها (مایاها از سه نوع تقویم مختلف استفاده می‌کرده‌اند) که به شمارش طویل معروف است، یک دوره زمانی به نام باکتون به پایان رسید و باکتون جدیدی آغاز شد.
طبیعتا قرار نبود در این زمان خاص اتفاقی بیفتد، اما برداشت‌‌های اشتباه از این تقویم خبر از نوعی پیش‌بینی پایان دنیا می‌داد و در سال‌های اخیر، این پیش‌بینی‌ها رنگ و لعابی از داده‌های علمی نیز به خود گرفت و طرفداران این نظریه سعی کردند با کمک مسائل علمی دست به توجیه این پیش‌بینی باستانی اما غیرواقعی بزنند. به نظر میرسد برخی از طرفداران پایان دنیا آنچنان به این رویداد دل‌بسته بودند که نه‌تنها خود را پیش از این اتفاق برای آن آماده کرده بودند و حرف‌های مراجع علمی تاثیری در آنها نداشت، بلکه وقتی با پایان‌نیافتن جهان مواجه شدند نتوانستند افسردگی خود را پنهان کنند و عصبانیت خود را با توهین و تهدید نشان دادند.
مهندسان دانشگاه استفورد روبات خارپشتی را برای کاوش بر روی قمر مریخ طراحی کرده اند.مارکو پاوونه" استادیار دانشکده هوانوردی و فضانوردی استنفورد و همکارانش روبات کروی موسوم به "خارپشت" ساخته اند که نیم متر عرض دارد و با میخ هایی پوشانده شده که چرخش و پرش آن را بر روی سطح قمر "فوبوس" که گرانش بسیار کمی دارد آسان می کند.
فوبوس یکی از قمرهای کوچک مریخ است که حدود 22.2 کیلومتر قطر دارد. از زمان کشف فوبوس و خواهرش قمر دیموس در 1877 تا کنون اطلاعات بسیار کمی در مورد فوبوس به دست آمده است.
فوبوس می تواند بدون خطر فرود بر روی این سیاره چیزهایی زیادی در مورد مریخ به ما بگوید. این قمر مکان بسیار مناسبی برای آزمایش فناوریهای لازم برای اکتشاف مریخ است.
بارش شهابی ربعی در حالی فردا پنج‌شنبه به اوج فعالیت خود میرسد که ماه با درخشندگی بسیار در آسمان حضور دارد.بارش شهابی ربعی یکی از پربارترین بارشهای شهابی سال است به گونه‌ای که تعداد شهاب‌هایی که در هر ساعت مشاهده می‌شود (ZHR) در زمان اوج بارش به حدود 90 شهاب میرسد. از این رو این بارش جزء بارشهای شهابی بزرگ سال محسوب می‌شود.
منجمان در جدیدترین بررسی‌های خود موفق شدند به یکی از معماهای مهم کیهانی پاسخ دهند.
به گزارش ایسنا، کائنات با القای این حس که اجسام آسمانی در فاصله همسانی با زمین قرار دارند، چشمان انسان را به راه خطا می‌برند.
در تصویر جدیدی که تلسکوپ فضایی هابل منتشر کرده، می‌توان دو کهکشان NGC 5011B و NGC 5011C را مشاهده کرد که در مقابل یک پس‌زمینه ستاره‌ای قرار گرفته‌اند.
یک عکاس نجومی با ترکیب تصاویر ستارگان درخشان در مناطق بیابانی با آسمان شهرهای مختلف جهان، زیبایی‌های آسمان شب را شبیه‌سازی کرده است.
به گزارش ایسنا، «تیری کوهن» برای نشان دادن اثر آلودگی‌های نوری در شهرهای بزرگ و بی نصیب ماندن ساکنان کلانشهرها از زیبایی‌های آسمان شب دست به ابتکار جالبی زده است.
این عکاس نجومی با حضور در مناطق بیابانی مانند صحرای آتاکاما در شمال شیلی، صحرای موجاوه (موهاوی) کالیفرنیا و صحرای غربی در شمال آفریقا اقدام به تهیه تصاویر بسیار زیبایی از ستارگان پرشمار آسمان شب کرد.
فردا در روز حضیض خورشیدی زمین با خورشید فقط 147 میلیون کیلومتر فاصله دارد.
هر ژانویه زمین در نزدیک ترین فاصله به خورشید و در ماه جولای در دورترین فاصله از آن قرار می گیرد.
در سال 2013 دورترین فاصله زمین از خورشید - اوج خورشیدی- در روز پنجم جولای اتفاق می افتد.
تمامی سیارات، دنباله دارها و سیارک ها در منظومه شمسی ما دارای مدارات بیضوی هستند.
از این رو گاهی اوقات در نزدیک ترین و گاهی اوقات در دورترین فاصله از خورشید قرار می گیرند.
دانشمندان در توضیح اینکه چرا وقتی زمین در نزدیک ترین فاصله از خورشید قرار می گیرد دمایش افزایش نمی یابد می گویند: محور کج و زاویه 5 درجه ای آن موجب می شود تغییری در دمای زمین روی ندهد.
تلسکوپ فضایی هابل موفق به تهیه تصویری از حلقه ستاره‌ای درخشان در اطراف مرکز یک کهکشان مارپیچی شده است.
ساختار دقیق بازوهای مارپیچی کهکشان NGC1097 در تصویر تماشایی تلسکوپ هابل به وضوح قابل مشاهده است که در میان حلقه‌ای از ستارگان درخشان محاصره شده است.
این کهکشان مارپیچی در بخش جنوبی صورت فلکی کوره (Furnace) در فاصله 45 میلیون سال نوری واقع شده است و در کلاس کهکشان‌های سیفرت (Seyfert) با هسته بسیار درخشان طبقه‌بندی می‌شود.
یک سیاهچاله ابر پرجرم با جرمی 100 میلیون برابر خورشید بتدریج در حال مکیدن ماده اطراف این کهکشان است.
منطقه ستارگان در حال شکل‌گیری که به شکل حلقه‌ای در اطراف سیاهچاله دیده می‌شود، بدلیل انتشار ابرهای هیدروژن یونیزه شده بسیار درخشان دیده می‌شوند.
عرض این حلقه ستاره‌ای بیش از پنج هزار سال نوری تخمین زده می‌شود و بازوی مارپیچی کهکشان نیز ده‌ها هزار سال نوری گستردگی دارد.
این کهکشان مارپیچی یک مقصد مناسب برای شکارچیان ابرنواخترها محسوب می‌شود، چراکه این کهکشان سه ابرنواختر (مرگ خشونت بار ستارگان پرجرم) را در فاصله زمانی 1992 تا 2003 میلادی تجربه کرده است.
کهکشان NGC1097 به تنهایی در فضا سرگردان نبوده و دو کهکشان کوچک آن را همراهی می‌کنند؛ این کهکشان‌های ماهواره‌ای کوچک شامل یک کهکشان بیضوی موسوم به NGC1097A و یک کهکشان کوتوله موسوم به NGC1097B هستند، اما هر دو کهکشان خارج از کادر تلسکوپ هابل قرار داشته و دیده نمی‌شوند.
