نجوم وفضا

این در حالیست که این سوراخ تاریک در حقیقت یک ابرماده موسوم به ابر مولکولی تیره است که از عبور نور از میان خود جلوگیری می‌کند. این ابر مولکولی یکی از سردترین و منزوی‌ترین مناطق جهان را در خود جای داده است .

ابر به تصویر کشیده، موسوم به «برنارد 68 » ، که یکی از برجسته‌ترین ابرهای مولکولی به سمت صورت فلکی مارافسای بوده که در این تصویر به دلیل تمرکز بالای غبار و گاز مولکولی که عملا تمام نور مرئی ستارگان پیش‌زمینه خود را جذب کرده، به شکل یک سیاه‌چاله دیده می‌شود.

به گفته ستاره شناسان، از آن جا که هیچ ستاره‌ای در این تصویر دیده نمی‌شود، «برنارد 68 » احتمالا در فاصله نزدیکتری قرار دارد. البته این نزدیکی در حقیقت، 500 سال نوری بوده و اندازه این ابر حدود نیم میلیون سال نوری است.

شکل‌گیری دقیق این ابرها هنوز مشخص نشده است؛ اما دانشمندان به این امر آگاهی دارند که این ابرها خود مهد کودک ستاره‌های جدید محسوب می‌شوند. به نظر می‌رسد که «برنارد 68 »، خود در حال تجزیه و تبدیل به سیستم جدید ستاره‌ای است.

ایسنا

ستاره شناسان "ام. آی. تی" با کمک اطلاعات جمع آوری شده توسط رصدخانه فضایی کپلر یک ستاره سنگی مشابه عطارد را کشف کردند که به دلیل فاصله بسیار نزدیکی که به ستاره خود دارد بخار می‌شود.

 این سیاره مشابه عطارد که تاکنون نامگذاری نشده است در اطراف ستاره ای به نام KIC 12557548 می چرخد.

ارزیابی‌های اولیه نشان می دهد که این سیاره هر 15 ساعت یکبار با شعاع یک درصد فاصله زمین تا خورشید به دور ستاره خود می چرخد.

دمای سطحی این کره سنگی به دو هزار درجه کلوین (هزار و 727) می رسد. به دلیل نزدیکی بیش از حد به ستاره KIC 12557548 پوسته این سیاره به طور مرتب تصعید (تبدیل حالت جامد به بخار) می شود و به همین علت در اطراف این سیاره فرامنظومه خورشیدی یک تاج بزرگ احاطه شده که می تواند یک دنباله واقعی را بسازد.

ادامه مطلب...

دو سال قبل محققان مرکز ملی تحقیقات جوی در بولدر آمریکا، در تحقیق خود مدعی شدند که تناقضات موجود در اطلاعات ماهواره‌ای از گرمای زمین و اندازه گیری گرمای اقیانوس، نشانه‌ای از انرژی گم شده در زمین است.

اما آیا واقعا انرژی گم شده‌ای وجود دارد یا اشتباهی در محاسبه دانشمندان در خصوص انرژی جذب شده از خورشید و بازتابش آن به فضا روی داده است؟

تیمی متشکل از محققان بین‌المللی حوزه علوم جو و اقیانوس‌شناسان به سرپرستی "نورمن لوب" از مرکز تحقیقات لانگلی وابسته به ناسا و "گریم استفنز" از آزمایشگاه ناسا در پاسادنا مسؤولیت تحقیق در خصوص انرژی گم شده در زمین را برعهده گرفتند.

ادامه مطلب...

پایتخت چین درست در مسیر پرواز سقوط آزاد ماهواره 2.5 تنی روسات آلمان در ماه اکتبر قرار داشته که در نهایت پس از دو دهه کار در خلیج بنگال فرود آمد.

عواقب سقوط قطعات این ماهواره بر روی شهر پکن می‌توانست بسیار فاجعه‌بار باشد: گودال‌های عظیم، شکستن خطوط انتقال سوخت، انفجار، ویرانی ساختمان‌ها و تلفات انسانی سنگین در این منطقه که از جمعیت 20 میلیونی برخوردار است، تنها بخشی از این فجایع به شمار می‌رود.

به گفته سازمان فضایی اروپا (اسا)، احتمال این اتفاق و برخورد ماهواره با شهر پکن با سرعت 482 کیلومتر در ساعت بسیار زیاد بود.

سرعت این ماهواره در زمان ورود به جو زمین بسیار زیاد بود، اما خوشبختانه اصطحکاک حاصله از برخورد با آن، بخش زیادی از این سرعت را گرفته و بخش‌های زیادی از آن را سوزانده یا تکه تکه کرده بود.

به گفته «مانفرد وارهاوت» از مرکز عملیات فضایی اروپا در آلمان، پکن دقیقا در مسیر آخرین مدار روسات قرار داشت.

ادامه مطلب...

دو سال قبل محققان مرکز ملی تحقیقات جوی در بولدر آمریکا، در تحقیق خود مدعی شدند که تناقضات موجود در اطلاعات ماهواره‌ای از گرمای زمین و اندازه گیری گرمای اقیانوس، نشانه‌ای از انرژی گم شده در زمین است.

اما آیا واقعا انرژی گم شده‌ای وجود دارد یا اشتباهی در محاسبه دانشمندان در خصوص انرژی جذب شده از خورشید و بازتابش آن به فضا روی داده است؟

تیمی متشکل از محققان بین‌المللی حوزه علوم جو و اقیانوس‌شناسان به سرپرستی "نورمن لوب" از مرکز تحقیقات لانگلی وابسته به ناسا و "گریم استفنز" از آزمایشگاه ناسا در پاسادنا مسؤولیت تحقیق در خصوص انرژی گم شده در زمین را برعهده گرفتند.

محققان داده‌های 10 سال اخیر شامل اطلاعات آزمایشگاه لانگلی ناسا و آزمایش انرژی تابشی زمین (CERES) برای محاسبه تعادل تابش در جو زمین را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند.

محققان مرکز تحقیقات ملی جوی، مشاهدات ماهواره ای از سال 2004 تا 2009 میلادی را در خصوص تعادل گرمایی زمین و اندازه گیری گرمای اقیانوسی در عمق 700 متری مورد بررسی قرار دادند. سپس داده‌ها با دمای اقیانوسی از 3 منبع مختلف تلفیق شدند.

ادامه مطلب...

تصویری که توسط مدارگرد اکتشافی مریخ ناسا به ثبت رسیده، نشانگر یک منظره زیبا از حرکت ماسه‌ها و تپه‌ها درون یک گودال بزرگ در ناحیه‌ای در جنوب مریخ بوده که دانشمندان آن را «سرزمین نوح» نامیده‌اند.

ستاره‌شناسان در حال بررسی چگونگی فرسایش و تغییر تپه‌های شنی در چشم‌اندازهای مریخ بوده تا به تعیین تاریخچه‌ای از رسوبات مناطق ثبت شده توسط مدارگرد اکتشافی مریخ بپردازند؛ اما برخی تصاویر، چیزهای بیشتری از علم در خود پنهان دارند.

ادامه مطلب...

شب گذشته، ساکنان مناطق قطبی نیم‌کره شمالی زمین شاهد یکی از منحصربه‌فردترین شفق‌های قطبی در سال‌های اخیر بودند. طوفان خورشیدی که با سرعتی غیرمعمول به زمین برخورد کرد، تمام آسمان را نورافشانی کرد.

این طوفان خورشیدی که امروز به سیاره مریخ برخورد خواهد کرد، در اثر فوران‌های مرتبط با یکی از لکه‌های خورشیدی روی داد. ذرات پرانرژی حاصل از این فوران روز گذشته با میدان مغناطیسی زمین برخورد کرد و در عرض‌های جغرافیایی بالاتر از 66 درجه وارد جو زمین شد. انتقال انرژی این ذرات به مولکول‌های هوا باعث پدید آمدن این نورافشانی شد. رنگ سبز به‌دلیل برانگیختگی اتم‌های اکسیژن و نور سرخ به‌دلیل برانگیختگی اتم‌های نیتروژن ایجاد شده است.
این تصویر پانوراما را گوران استراند از آسترساند سوئد تهیه کرده و در توضیح آن نوشته است: «برای کسی که بیش از 5هزار ساعت را روی یخ‌های قطبی به رصد پرداخته، این منحصربه‌فردترین شفق قطبی بود». برای تماشای عکس در ابعاد بزرگ، اینجا را کلیک کنید.

به تازگی تصویری از یک سحابی بزرگ تهیه شده است که بی‌شبهات به یک چشم نیست. چشم بزرگی که در آن سوی کهکشان‌ها به نظاره ما نشسته است. 

به نقل از سی‌ان‌ان، با استفاده از این تصویر، اکنون اختر‌شناسان می‌توانند جزئیات بیشتری از سحابی هلیکس (مارپیچ) را مشاهده کنند؛ تصویری از یکی از نزدیک‌ترین سحابی‌های سیاره نما به زمین.

ادامه مطلب...

فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی که فقط 400 کیلومتر بالاتر از ما زندگی می‌کنند، جهان را طور دیگری می‌بینند. در اینجا ماه شب چهارده را می‌بینید که به خاطر پدیده شکست شبیه به ماه تربیع ظاهر شده است.

مشابه همین پدیده را می‌توان به هنگام طلوع یا غروب خورشید در روی زمین نیز مشاهده کرد، اما از آن‌جا که پرتوهای نوری که به فضانوردان می‌رسند از مسافت طولانی‌تری در جو زمین عبور می‌کنند، اثر شکست شدیدتر است. همین پدیده باعث می‌شود ارتفاع ظاهری ستارگان و دیگر اجسام سماوی بخصوص درنزدیکی افق بالاتر از محل واقعی باشد.