ناسا از برترین مهندسان هوافضای دنیا خواسته است که برای دشوارترین مساله هوانوردی تجاری جوابی پیدا کنند: اینکه چطور می‌توان پاک‌تر، بی‌صداتر و کم‌مصرف‌تر پرواز کرد. نمونه‌های اولیه‌ای که برای این منظور طراحی شده است، شاید استاندارد جدیدی را برای دو دهه بعدی هوانوردی بنا نهند. در این گزارش با سه طرح برتر آشنا می‌شویم.
محققان موسسه نجوم دانشگاه هاوایی با مشارکت فعال دکتر نادر حقیقی پور، ستاره شناس ایرانی این موسسه برای دومین بار موفق به کشف سیاره همزاد زمین در خارج از منظومه شمسی شدند که به زعم اخترشناسان احتمالا قابلیت حیات دارد.
این سیاره موسوم به GJ667CC در یک سیستم سه ستاره‌یی قرار دارد که ستاره مرکزی آن در فاصله 20 سال نوری از زمین قرار دارد. این سیاره دارای جرمی به اندازه 4.5 برابر زمین بوده و در فاصله‌ای از ستاره مرکزی قرار گرفته است که آب می‌تواند بر روی آن به شکل مایع بماند.
کشف نخستین سیاره زمین مانند در سال 2010 میلادی در محدوده حیاتی ستاره Gliese 581g توسط این گروه تحقیقاتی به جهانیان اعلام شد که واکنش‌های متفاوتی در پی داشت.
دکتر نادر حقیقی‌پور، ستاره شناس ایرانی موسسه نجوم دانشگاه هاوایی و از اعضای اصلی این گروه در گفت‌و‌گو با خبرنگار علمی ایسنا به تشریح جزئیات کشف سیارات زمین مانند فراخورشیدی و بازتاب اعلام آن در جامعه نجومی جهان پرداخته است.
ناسا در نظر دارد کارمندانی استخدام کند که با سفر به کره مریخ به بشریت خدمت کنند. البته تنها شرط استخدام این است که کارمندان جدید هرگز به زمین برنمی‌گردند، چراکه بازگرداندن آنها به زمین هزینه‌بر است. این کار در تاریخ مشاغل دنیا بزرگترین بن بست زندگی است.
این تصویر از طلوع ماه بدر شب گذشته که توسط جان استتسون در کیپ‌الیزابت گرفته شده، اثرات شکست نور در جو زمین را به‌شکل تخم‌مرغی‌شدن قرص ماه و رنگ‌های سبز و سرخ در دو انتهای تصویر نشان می‌دهد.
البته توجه داشته باشید که این تصویر تخممرغی درواقع دوران 90 درجه‌ای چشم‌انداز واقعی است که اگر شرایط جوی در افق شرقی شما مناسب باشد (هوای فوق‌العاده تمیز به همراه اندکی غبار)، شما نیز می‌توانید آن را مشاهده کنید.
برآمدگی مرکز این دهانه نشانه واضحی است از منشأ برخوردی این دهانه. دهانه‌های آتشفشانی در مرکز خود حفره دارند، اما در دهانه‌هایی که بر اثر برخوردی اجسام سماوی به‌وجود می‌آیند، بازتاب موج شوک از دیواره‌ها باعث پدیدآمدن برآمدگی در مرکز دهانه می‌شود.
در ستارگان فقط عناصر سبک‌تر از آهن تولید می‌شوند و توزیع آنها هم بدین شکل است که هرچه وزن اتمی آنها بیشتر باشد، در مناطق داخلی‌تری از هسته قرار می‌گیرند. وقتی عمر ستارگان سنگین‌تر از 1.4 برابر خورشید (وزن خورشید 2هزار میلیارد میلیارد میلیارد کیلوگرم است) به پایان می‌رسد، هسته آنها فرومی‌ریزد و ستاره در انفجاری عظیم که به انفجار ابرنواختری مشهور است، می‌میرد. در این حالت، درخشندگی ستاره به چندین میلیارد برابر افزایش می‌یابد و تمام کهکشان را تحت تاثیر درخشش خود قرار می‌دهد.
در نقشه‌برداری‌های جدید از بقایای انفجار ابرنواختری مشخص شده است که در این انفجار، محتویات داخل ستاره به‌ترتیب معکوس به بیرون فوران می‌‌کنند؛ یعنی آهن موجود در داخلی‌ترین بخش هسته ستاره در خارجی‌ترین لایه‌های این سحابی پخش شده است و با سرعت بیشتری منبسط می‌شود. دیگر لایه‌های سبک‌تر نیز در شعاع کمتری پراکنده شده‌اند.
این سیاره علاوه بر مریخ به نام سیاره سرخ هم نامیده می‌شود که دلیل آن سطح قرمز آن است.
مریخ یک سیاره صخره ای با اتمسفری نازک است. سطح این سیاره دارای مشخصات زمین‌شناختی مشابهی به کره زمین و قمر آن، ماه است از قبیل آتش‌فشان، صحرا، دره، کوه. این سیاره دارای مرتفع‌ترین بلندی منظومه شمسی است: کوه الیمپیوس با 28 کیلومتر ارتفاع، معادل سه‌برابر ارتفاع کوه اورست.
بزرگترین تنگه (کنیون) منظومه شمسی هم با نام والس مراینر در این سیاره قرار دارد. علاوه بر این تشابهات زمین‌شناختی بازه‌های زمانی چرخشی و دوره‌های فصلی این سیاره هم شبیه به وضعیت موجود در زمین است.
زیباترین تصاویری که تا امروز هابل گرفته است
تلسکوپ فضایی هابل (به انگلیسی: Hubble Space Telescope) تلسکوپی است که در آوریل سال 1990 میلادی به فضا فرستاده شد. هابل در طول این سال‌ها با نمایان کردن جلوه‌های شگفت‌انگیزی از عالم، به سؤالات بسیاری پاسخ گفته‌است.
پیشینه و تعمیرات
اگرچه چندسال اول ماموریت هابل به دلیل وجود پاره‌ای از مشکلات اپتیکی در ابزارهایش، خیلی درخشان نبود، ولی با انجام اولین ماموریت تعمیر و رسیدگی، این تلسکوپ به وضعیت مطلوب رسید و در خدمت دانشمندان دنیا قرار گرفت.
آخرین ماموریت تعمیراتی هابل (ماموریت تعمیر 3B) در سال 2002 میلادی انجام شد. در این ماموریت با تعویض بخش‌هایی از تلسکوپ فضایی، کارایی آن به میزان زیادی افزایش یافت. در این ماموریت صفحات خورشیدی تلسکوپ فضایی که آسیب دیده بودند، تعویض شدند. منبع تغذیه? نیروی الکتریکی که انرژی تلسکوپ را فراهم می‌کرد به کلی تعویض شد و برای این کار برق تلسکوپ فضایی برای اولین بار در فضا قطع شد و ارتباطش با مرکز کنترل و فرماندهی روی زمین هم همینطور. همچنین در این مأموریت، دوربین فروسرخ NICMOS که به دلیل مشکل سیستم خنک‌کننده بلااستفاده مانده بود، تعمیر و راه‌اندازی شد.
علاوه بر همه? این اصلاحات مهندسان ناسا (NASA: سازمان فضایی ایالات متحده آمریکا) دوربین بسیار قوی جدید خود موسوم به «دوربین پیشرفته? نقشه برداری» (Advanced Camera for Surveys) را روی تلسکوپ فضایی نصب کردند. عکسهای خارق العاده? این دوربین، تا مدتها مورد بحث مجامع علمی جهان بود.
تلسکوپ فضایی هابل هم مانند بسیاری از ماموریتهای فضایی موفق دیگر بیشتر از آنچه که پیش‌بینی می‌شد، کار کرده‌است و زمزمه‌ها درباره? بازنشستگی‌اش به گوش می‌رسد. در مورد زمان پایان کار هابل و چگونگی پایان کارش حرفها متفاوت است. اما چیزی که آشکار است این است که تا تلسکوپ فضایی بعدی آماده? رفتن به فضا نباشد، این اتفاق نمی‌افتد.
در روز شنبه 16 مه 2009 تلسکوپ فضایی هابل تعمیر اساسی شد. این اولین تعمیر یک شی فضایی است شامل تعویض برخی باطری‌های آن و همچنین دوربین اصلی آن است. انتظار می‌رود پس از این تعمیر این تلسکوپ بتواند 8 سال دیگر نیز کار کند[1].
پروژه تلسکوپ فضایی بعدی به نام «تلسکوپ فضایی جیمز وب» با اندازه‌ای بزرگ‌تر و قدرتی بالاتر و البته هدفهایی متفاوت در دست طراحی است.
یک گروه از دانشمندان قرار است از طرحهای ماجراجویی جدید فضایی حمایت کنند که این طرحها مورد حمایت جیمز کامرون کارگردان هالیوودی و مدیران بزرگ گوگل چون اریک اشمیت و رام شریرام و همچنین چارلز سیمونی از مدیران سابق مایکروسافت قرار دارد.
بررسی جهان خلقت: یک گروه از دانشمندان طرح معدن کاری روی خرده سیاره ها را برای یافتن مواد خام رونمایی می کنند
جزئیات این مأموریت فضایی قرار است روز سه شنبه 5 اردیبهشت ماه از سوی شرکت منابع سیاره ای اعلام شود. این طرح طی یک نشست خبری در موزه پرواز سیاتل اعلام می شود و به صورت آنلاین نیز ارائه خواهد شد.
حفاری برای یافتن منابع طبیعی در فضا با هدف فروش این مواد خام به دست آمده از خرده سیاره ها و افزودن تریلیونها دلار به تولید ناخالص ملی صورت می گیرد.
اخترشناسان ژاپنی از کشف یک خوشه کهکشانی خبردادند که با زمین دوازده میلیارد و هفتصد و بیست میلیون سال نوری فاصله دارد.
بر اساس بیانیه گروه اخترشناسان ژاپنی، این خوشه کهکشانی در مراحل اولیه پیدایش کائنات، زمانی که کمتر از یک میلیارد سال از عمر سیزده میلیارد و هفتصد میلیون ساله هستی می گذشت، به وجود آمد.
محققان دانشگاه دولتی مطالعات پیشرفته و مؤسسه ملی نجوم ژاپن با استفاده از تلسکوپ قدرتمند سوبارو مستقر در هاییتی به این کشف مهم دست یافتند.
این یافته به دانشمندن در پی بردن به ساختار کائنات و چگونگی پیدایش کهکشانها کمک خواهد کرد.
این خوشه کهکشانی، دورترین خوشه کهکشانی به زمین محسوب می شود که تاکنون کشف شده است.
به گفته محققان ژاپنی، پیشتر محققان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل از کشف احتمالاً یک خوشه کهکشانی با فاصله حدود سیزده میلیارد و یک میلیون سال نوری از زمین خبر داده بودند، اما این کشف هنوز تایید نشده است.
