نجوم وفضا

فضاپیمای کاسینی موفق به رصد جسم عجیبی در لبه یکی از حلقه‌های سیاره زحل شده است که برخی محققان آن را آغاز شکل‌گیری یک قمر جدید عنوان می‌کنند.

 ایسنا، پروفسور «کارل مورای» از اخترشناسان دانشگاه کوئین‌مری لندن با بررسی تصاویر تهیه شده توسط فضاپیمای کاسینی ناسا، موفق به کشف خم شدگی عجیب در لبه حلقه A سیاره زحل شد.

 اخترشناسان از شناسایی این جسم عجیب که «پگی» (Peggy) نامگذاری شده است، شگفت زده شده‌اند؛ یکی از فرضیه‌های مطرح در این خصوص حاکی از شروع شکل‌گیری یک قمر جدید است.

 خارجی‌ترین حلقه در این تصویر، حلقه F نام دارد و نقطه درخشان نزدیک به آن قمر «پرومته» (Prometheus) است؛ نوار ضخیم‌تر به رنگ سفید نیز حلقه A است و جسم مرموز در لبه سمت راست این حلقه، «پگی» است.

 قطر احتمالی «پگی» حدود یک کیلومتر است که اندازه کافی برای یک قمر محسوب نمی شود؛ بسیاری از قمرهای زحل بخصوص قمرهایی که در نزدیکی حلقه‌ها وجود دارند، ابتدا حلقه‌ای از گرد و غبار ایجاد کرده و سپس اقدام به جمع‌آوری مواد بیشتر برای رشد کرده‌اند؛ بنابراین بنظر می‌رسد که این جسم عجیب نیز آغاز شکل‌گیری یک قمر جدید باشد.

ادامه مطلب...

مهر، دانشمندان در تصاویر و ویدئوهایی با وضوح بالا اظهار داشتند که این طوفان حدود 2 هزار کیلومتر از نظر عرضی وسعت دارد و 20 برابر بزرگتر از طوفانهای عادی در زمین است.

در تصویر فضاپیمای کاسینی که بارنگهای کاذب گرفته شده، طوفان چرخان قطب شمال زحل شبیه یک گل رز قرمز است که اطراف آن برگ های سبز به چشم می خورد

ادامه مطلب...

مطالعه مشترک دانشمندان آمریکایی و انگلیسی برای ردیابی باران در زحل، حاکی از وجود ذرات آب باردار در حلقه‌های این سیاره است.

به گزارش ایسنا، این مطالعه شامل رصدهایی با حمایت ناسا و تجزیه و تحلیل صورت گرفته توسط دانشگاه لستر است که نشان می دهد، «بارش» کیهانی تحت تاثیر جو در مناطق وسیع سیاره، بسیار بیشتر از تصورات قبلی است.

تحقیقات صورت گرفته نشان می دهد، بارش ذرات آب باردار از حلقه‌ها بر ترکیب و دمای ساختار جو فوقانی سیاره زحل تأثیر گذاشته و باعث تغییرات در روشنایی این مناطق می شوند.

«جیمز او داناف» از محققان دانشگاه لستر تأکید می کند: زحل نخستین سیاره ای است که تعامل معنادار بین جو و سیستم حلقه را نشان می دهد؛ تأثیر اصلی حلقه باران مانند دفع یونوسفر از زحل است، به عبارت دیگر این باران چگالی الکترون ها را در مناطق تحت بارش بشدت کاهش می دهد.

نتایج این تحقیق که در مجله Nature‌ منتشر شده است، به درک بهتر منشأ و نحوه تکامل سیستم حلقه سیاره زحل کمک می کند.

زحل بعد از سیاره مشتری بزرگترین و زیباترین سیاره در منظومه شمسی می باشد. این سیاره دارای هفت حلقه مسطح به دور خود است. این هفت حلقه در واقع شامل تعداد زیادی حلقه های باریک که با ذرات یخی درست شده اند، می باشند.

این حلقه ها زحل را به یکی از زیباترین اجرام آسمان در منظومه شمسی تبدیل کرده اند. به جز زحل، سیارات مشتری، نپتون و اورانوس نیز دارای حلقه هایی می باشند که نسبت به حلقه های زحل بسیار کم نورترند.

زحل بهمراه تمامی حلقه هایش! - تصویر از فضاپیمای کاسینی در زمانی که خورشید پشت زحل پنهان شده

قطر زحل در استوا 120.540 کیلومتر، تقریبا 10برابر قطر زمین است. این سیاره از زمین با چشم غیر مسلح قابل رویت است البته حلقه های آن دیده نمی شوند. زحل دورترین سیاره ای بود که ستاره شناسان باستان موفق به کشف آن شده بودند.



اندازه ی زحل در مقایسه با زمین


این سیاره به مناسبت خدای کشاورزی رومیان، ساترن نام گرفت.

زحل در مداری بیضی شکل به دور خورشید در حرکت است. بیشترین فاصله آن از خورشید 1.514.500.000 کیلومتر و کمترین فاصله آن 1.352.550.000 کیلومتر است. یک سال در زحل معادل 10.759 روز زمینیست.


گردش

زحل علاوه بر گردش انتقالی خود به دور خورشید، حول محور عمودی فرضی خود نیز در گردش است. زاویه این محور 27 درجه از دایرة البروج می باشد.

بعد از مشتری، زحل سریعترین گردش وضعی در بین سیارات دیگر منظومه شمسی را دارد. یکبار گردش این سیاره به دور خود تنها 10 ساعت و 39 دقیقه به طول می انجامد. به دلیل این حرکت گردشی سریع، قطر استوایی این سیاره 13.000 کیلومتر از قطر قطبی آن بیشتر است.




سطح و جو

بیشتر دانشمندان معتقدند که این سیاره یک غول گازیست و هیچ سطح جامدی ندارد. به هرحال، به نظر می رسد که زحل دارای یک هسته داغ و جامد آهنیست.

اطراف این هسته متراکم، هسته خارجی قرار گرفته که احتمالا ترکیبی از آمونیاک، متان و آب می باشد. یک لایه از هیدروژن به شدت فشرده پیرامون هسته خارجی وجود دارد. در بالای این لایه، منطقه ای چسبناک (شربت مانند) متشکل از هیدروژن و هلیوم جای گرفته است. هیدروژن و هلیوم در نزدیک سطح به شکل گاز در می آیند و با اتمسفر زحل که عمدتا ترکیبی از همین دوعنصر است مخلوط می شوند.

یک لایه فشرده از ابر، کل سطح زحل را پوشانده است. در تصاویر به دست آمده از این سیاره مناطق و کمربندهای رنگی قابل تشخیصند. چنین مناطقی احتمالا به خاطر تفاوت دما و ارتفاع ابرها در قسمتهای مختلف ظاهر می گردند.

گیاهان و حیوانات مقیم زمین نمی توانند در زحل دوام بیاورند. دانشمندان شک دارند که گونه زیستی در این سیاره یافت شود.                                                                                                                                         

ادامه مطلب...