نجوم وفضا

در آغازین روزهای عصر فضا پرسش‌های بی‌شماری در برابر دانشمندان و مهندسان قرار داشت. آنها نمی‌دانستند عکس‌العمل موجود زنده در برابر این محیط خشن چیست. نبود اتمسفر یعنی بودن در معرض تشعشعات زیانبار خورشیدی و ذرات پرانرژی بادهای خورشیدی، چه تاثیری بر سیستم دفاعی بدن خواهد گذاشت و نبود گرانش یعنی به هم ریختن تمام اسلوب و تفکرات مهندسی به کار رفته در ساختار بدنی موجودات زنده زمینی چگونه بر رفتارهای نرمال زندگی آنها مثل راه رفتن و غذا خوردن اثر می‌گذارد.

قبل از پرداختن به تاریخچه و فلسفه سفر حیوانات به فضا باید کمی به عقب?تر از عصر فضا و زمانی که هنوز بشر آرزوی پروازش محقق نشده بود، برگردیم. کنجکاوی، بخشی از ذات غیرقابل تغییر بشر است که به عنوان هدیه در وجودش قرار داده شده، از این روست که بشر در مسیر ارضای میل سیری‌ناپذیر خود برای دانستن غالباً در شرایط دشواری قرار می‌گیرد که مستلزم به خطر انداختن جان است و داستان پرواز مطمئنا در ابتدای لیست تجربیات پرمخاطره انسان قرار دارد. در چنین بزنگاه‌هایی است که همه نگاه‌ها به حیوانات متوجه می‌شود. در کتاب زیبای سفر به ماه، یکی از شاهکارهای علمی- ‌تخیلی نویسنده شهیر فرانسوی، ژول‌ورن، با صحنه‌های نابی از دانش فراتر از زمان این نویسنده پیشگو روبه‌رو می‌شویم. از جمله آنها حیواناتی هستند که همراه سه فضانورد داستان وی راهی سفری بی‌همتا به قمر سیاره زمین- ماه - می‌شوند. در نوزدهم سپتامبر 1783، این برادران مون گُل‌فیه بودند که برای اولین بار از حیوانات برای بررسی اثرات پرواز با بالن بر بدن جانداران استفاده کردند. یک خروس، یک اردک و یک گوسفند اولین مسافران هوایی دنیا بودند که سوار بر بالن هوای گرم این برادران فرانسوی عنوان نخستین مسافران بالن را از آن خود ساختند. سطح دانش و معلومات برادران مون گل‌فیه به آنها جسارت سوار کردن یک انسان بر اختراع پرنده‌شان را نمی‌داد. همین موضوع کمبود اطلاعات و دانش بود که پیشگامان عصر فضا را مجبور کرد تا نخستین فضانوردان سیاره زمین را از میان حیوانات انتخاب کنند. همانقدر که برادران مون گُل‌فیه از پرواز با بالن ساخته خودشان وحشت داشتند، متخصصان دوره ابتدایی عصر فضا نیز از ارسال انسان به فضا می‌ترسیدند و این موضوع ناشی از تاریکی جهلی بود که اندیشه انسان آن دوران را فراگرفته بود.