نجوم وفضا

در ستارگان فقط عناصر سبک‌تر از آهن تولید می‌شوند و توزیع آنها هم بدین شکل است که هرچه وزن اتمی آنها بیشتر باشد، در مناطق داخلی‌تری از هسته قرار می‌گیرند. وقتی عمر ستارگان سنگین‌تر از 1.4 برابر خورشید (وزن خورشید 2هزار میلیارد میلیارد میلیارد کیلوگرم است) به پایان می‌رسد، هسته آن‌ها فرومی‌ریزد و ستاره در انفجاری عظیم که به انفجار ابرنواختری مشهور است، می‌میرد. در این حالت، درخشندگی ستاره به چندین میلیارد برابر افزایش می‌یابد و تمام کهکشان را تحت تاثیر درخشش خود قرار می‌دهد.
در نقشه‌برداری‌های جدید از بقایای انفجار ابرنواختری مشخص شده است که در این انفجار، محتویات داخل ستاره به‌ترتیب معکوس به بیرون فوران می‌‌کنند؛ یعنی آهن موجود در داخلی‌ترین بخش هسته ستاره در خارجی‌ترین لایه‌های این سحابی پخش شده است و با سرعت بیشتری منبسط می‌شود. دیگر لایه‌های سبک‌تر نیز در شعاع کمتری پراکنده شده‌اند.