نجوم وفضا

از ماه مارس 2009، تجربه اطفای آتش ناسا، بیش از 200 آزمایش برای درک بهتر رفتار آتش در ریزگرانش که هنوز به درستی درک نشده، انجام داده است.

به گفته دانشمندان، این پژوهش می‌تواند سیستم‌های اطفای آتش در فضاپیماهای آینده را بهبود بخشیده و همچنین از کاربری‌های مفیدی در زمین برخوردار باشد.

فورمن ویلیامز از دانشگاه کالیفرنیا در سن‌دیگو در بیانیه‌ای اظهار کرد: ما امیدواریم بتوانیم دانش بهتری از سوختن قطرات کسب کرده، ایمنی فضاپیماها را در برابر آتش بهبوده بخشیده و به ایده‌های بهتری برای استفاده کارآمدتر از سوختهای مایع در زمین دست یابیم.

وی افزود: این آزمایشات برای تحقیق بر روی مدلهای عددی که سوختن قطره‌ای را در شرایط مختلف محاسبه می‌کند، مورد استفاده قرار خواهند گرفت.

آتش در فضا با نوع زمینی آن بسیار متفاوت است. در زمان شعله‌ور شدن آتش در زمین، گازهای داغ شده از آتش برخاسته،‌اکسیژن را به داخل کشیده و محصولات حاصل احتراق را به بیرون می‌فرستد. در ریزگرانش، گازهای داغ از آتش بلند نشده، از این رو فرایند کاملا متفاوتی موسوم به انتشار مولکولی به هدایت رفتار شعله می‌پردازد.

به گفته محققان، انتشار مولکولی در فضا اکسیژن را به سمت شعله جلب کرده و محصولات احتراقی را با سرعتی 100 برابر آهسته‌تر از جریان شناور روی زمین از آن دور می‌کند.

شعله‌های فضایی همچنین در دمای کمتر و با اکسیژن کمتری نسبت به زمین می‌سوزد. در نتیجه به گفته محققان، ماده مورد استفاده برای روشن کردن آتش در فضا باید متمرکزتر باشد.

دانشمندان ناسا برای آزمایشات خود یک قطره کوچک سوخت هپتان یا متانول را در یک جایگاه مخصوص در ایستگاه فضایی به آتش کشیدند. در زمان سوختن قطره، یک شعله کروی آن را فراگرفت.

تا کنون محققان چند پدیده عجیب را در مورد آتش در فضا مشاهده کرده‌اند که از جمله عجیب‌ترین آنها، ادامه‌دار بودن آشکار سوختن قطرات هپتان پس از اطفای آتش در شرایط خاص بوده است.