نجوم وفضا

دانشمندان دانشگاه پرینستون با بررسی صدها دهانه در مریخ مدعی شده‌اند که به دلیل سردی بیش از حد هوا، هیچ‌گاه در این سیاره حیات وجود نداشته است.

به گزارش ایسنا، آنها بر این باورند که بسترهای رود باستانی بر روی سیاره سرخ با دوره‌های کوتاه گرم پس از فورانهای آتشفشانی، برخورد شهاب‌سنگها و تغییرات در مدار بوجود آمده بودند.

اما این دوره‌ها به اندازه کافی طولانی نبودند تا به موجودات اجازه رشد بدهند.

محققان به بررسی ده‌ها دهانه در منطقه 3.6 میلیارد ساله Aeolis Dorsa در نزدیکی محل فرود کاوشگر کنجکاوی پرداختند.

یافته‌های این دانشمندان نشان می‌دهد که فشار جوی بر مریخ برای گرم کردن سطح آن در دماهای بالاتر از انجماد در زمان جریان یافتن آب بر روی سیاره کافی نبوده است.

آنها توضیحات دانشمندان در مورد برخورداری سیاره سرخ از آب مایع که در اثر جو متراکم غنی از گازهای گلخانه‌ای آن بوجود آمده، به چالش کشیده‌اند.

کارشناسان سیاره‌ای، تصاویر دیجیتال وضوح بالای 316 دهانه کوچک را که توسط مدارگرد اکتشافی مریخ ثبت شده بودند، برای بررسی فشار جوی در زمان شکل‌گیری این دهانه‌ها تحلیل کردند.

به گفته محققان، حرارت و تنش زیاد بر جسمی که در یک جو ضخیم نفوذ می‌کند، باعث از هم پاشیدن آن می‌شود. اما اگر جو رقیقتر باشد، اجسام کوچک می‌توانند به سطح برسند.

دکتر ادوین کایت از دانشگاه پرینستون در نیوجرسی اظهار کرد، اینکه یک شهاب‌سنگ در زمان عبور از جو مریخ سالم مانده و یک دهانه را تشکیل دهد، به تراکم هوایی که باید به آن نفوذ کند، بستگی دارد.

از این رو اندازه کوچکترین دهانه‌های موجود در رسوبات رودخانه مریخ، اطلاعاتی را در مورد فشار جوی سیاره در زمان جریان داشتن یک رود بر روی آن در اختیار قرار می‌دهند.

محققان اندازه دهانه‌ها را با چندین شبیه سازی رایانه‌ای برای طیف وسیعی از فشارهای جوی مقایسه کردند و به این نتیجه رسیدند که فشار جوی مریخ احتمالا بسیار بیشتر از امروز، اما باز هم کمتر از میزان لازم برای گرم نگهداشتن سطح در دمای بالاتر از انجماد بوده است.

در عوض جریان مایع در سطح مریخ باید در یک دوره زمانی نسبتا کوتاه شکل گرفته باشد که زمان کافی برای شرایط گرم و مرطوب طولانی‌مدت مورد نیاز به منظور شکل‌گیری حیات محسوب نمی‌شود.

به گفته دکتر کایت، در صورت صحت این یافته‌ها، احتمال یک جو غنی از گازهای گلخانه‌ای و آب، رد شده و میانگین درجه حرارت مریخ در بلند مدت احتمالا زیر نقطه انجماد بوده است.