نجوم وفضا

به گزارش خبرگزاری مهر، وقتی که یک ستاره بزرگ سوخت خود را تخلیه می کند، تحت تسلط نیروی گرانش خود متلاشی می شود و یک سیاه چاله تولید می کند.

براساس یک تحقیق جدید توسط یک متخصص فیزیک نجومی در موسسه فناوری کالیفرنیا، پیش از شکل گیری سیاهچاله، ستاره درحال مرگ یک انفجار نور متمایز از سایر انفجارها دارد که این امر به ستاره شناسها این امکان را می دهد که برای نخستین بار شاید تولد یک سیاهچاله باشند.

ادامه مطلب...

ستاره‌شناسان نخستین تصاویر که پیش‌بینی می‌شود یک سیاه‌چاله باشد را منتشر کرده‌اند؛ با این توضیح که متاسفانه هنوز از فناوری لازم برای تائید نظریه خود برخوردار نیستند.

  سیاه‌چاله‌ها نامرئی هستند چرا که حتی نور هم نمی‌تواند از کشش گرانشی آنها فرار کند.

 اما باورها بر این است که مرزهای اطراف این اجسام که یک منطقه بدون بازگشت موسوم به افق رویداد است باید از تابش ساطع شده از ماده در زمان فرو رفتن در سیاه‌چاله قابل مشاهده باشد.

ادامه مطلب...

ستاره شناسان نخستین تصاویر از شکل یک سیاهچاله را به عنوان پدیده های نامرئی و مرموز فضایی را منتشر کرده اند اما تصدیق کردند که هنوز فناوری در اختیار ندارند که نظریه خود را ثابت کنند.سیاهچاله ها نامرئی هستند حتی نور نمی تواند از کشش گرانشی آنها بگریزد.

اما دانشمندان اعتقاد دارند که مرزهای اطراف آنها به عنوان نقاط بی بازگشت که به آنها افق رویداد گفته می شود، باید در نتیجه تشعشع ساطع شده توسط ماده درحالی که این تشعشع جذب می شود قابل مشاهده باشد.

شکل هلالی: ستاره شناسان دانشگاه برکلی این تصویر را از شکل یک سیاره چاله براساس رصدهای صورت گرفته از Sagittarius A، سیاهچاله مرکز کهکشان ما

ادامه مطلب...

ستاره‌شناسان موفق به شناسایی دورترین فوران پرتو ایکس یک سیاه‌چاله در فاصله 12.4 میلیارد سال نوری از زمین شده‌اند که می‌تواند به آنها در درک حیات سیاهچاله‌های عظیم پس از انفجار بزرگ کمک کند.

 این جریان عظیم از پرتو که تصور می‌شود دو برابر قطر کهکشان راه شیری ادامه داشته باشد، یک محصول جانبی از اختروش(کوازار) GB 1428است.

اختروشها به کهکشانهایی گفته می‌شود که تحت سلطه ابرسیاه‌چاله مرکز خود در آمده‌اند. سیاه‌چاله‌های عظیمی مانند این مورد در زمان بلعیدن ماده به شدت درخشان شده و سپس پرتوهایی از ذرات پر انرژی را به فضا باز می‌گردانند.

این ذرات با سرعت نزدیک به نور سفر کرده و می‌توانند با ابرهای کیهانی فوتونها که بقایای انفجار بزرگ هستند، تعامل برقرار کنند. این تعامل باعث افزایش انرژی فوتونها شده و آن را به شکل یک نوار نوری از پرتو ایکس تبدیل می‌کند که منجر به یک فوران تابشی درخشان می‌شود.

این فوران دور که در داده‌های رصدخانه پرتو ایکس چاندرا شناسایی شده، بنظر می‌رسد که در زمانی که جهان تنها 1.3 میلیارد سال داشته، تولید شده است. در آن زمان، دریای فوتونهای محیطی در جهان بسیار متراکمتر از اکنون بوده که منجر به درخشانتر شدن این فوران و قابل مشاهده شدن آن در برابر نور اجسام آسمانی دیگر شده است.

دورترین فوران پرتو ایکس پیشین در فاصله 12.2 میلیارد سال نوری از زمین قرار داشت.

این پژوهش در مجله Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.